عناوین بی پایان درباره ماجراجویی چین در خشکی و دریا – خواه این تجاوزات پکن در مرز چین و هند باشد یا فعالیت های نظامی آن در اوج گیری تنگه تایوان – بینش واقعی از واقعیت های سخت را برای کشورهای جنوب شرقی آسیا ارائه می دهد که برای حفظ منافع اقتصادی و امنیتی خود در یک فضای سیاسی متغیر مجبورند تعادل بین چین و ایالات متحده برقرار کنند.

کتاب جدیدی به نام “در سایه اژدها” ، نوشته سباستین استرانژیو ، برخی از این عناوین را در متن قرار می دهد. اینطور نبود که چین همیشه در منطقه با یازده کشور (ویتنام ، کامبوج ، لائوس ، تایلند ، میانمار ، سنگاپور ، مالزی ، اندونزی ، برونئی ، تیمور شرقی و فیلیپین) چنین قاطعی داشته باشد.

در اواخر دهه 1970 ، چین ارتباط خود را با کشورهایی که در زمان حکومت مائو از آن خارج شده بودند آغاز کرد ، این کشور تقریباً سه دهه از سال 1949 تا 1976 ادامه داشت. در سپتامبر 1980 ، چین قانون تابعیت جدیدی را تصویب کرد که تابعیت مضاعف را برای افراد از چین لغو کرد زندگی در خارج از کشور.

این امر به رفع روابط با کشورهایی که در مورد قصد چین برای عادی سازی روابط مشکوک بودند ، کمک کرد. این امر همچنین منجر به سرمایه گذاری چین از قومیت های چینی مقیم خارج از کشور ، عمدتاً از کسانی که در هنگ کنگ و تایوان زندگی می کنند ، شد. اما اکنون ، اوضاع به شدت تغییر کرده است. چین نه تنها مظنون به بسیج همدردی شهروندان خود در خارج از کشور برای حمایت فعال از حزب کمونیست است ، بلکه همچنین متهم به استفاده از اقدامات مشکوک برای جمع آوری این حمایت ها شده است.

اما آیا همه این نگرانی ها قانونی است؟ پاسخ آن کمی پیچیده است. برخی از نگرانی ها در مورد تعامل چینی ها با جامعه دیاسپورا برای اهداف سیاسی درست است به این معنا که دولت چین اهمیت بیشتری را برای تعامل شهروندان خود در خارج از کشور قائل شده است.

در مارس 2018 ، یک سال پس از رئیس جمهور چین شی جین پینگ اعلام کرد “دوره جدید” که نوید می دهد چین را در صحنه جهانی برجسته کند ، چین دفتر امور خارجه چین خود را تحت کنترل بازوی سنتی حزب کمونیست برای توسعه اتحاد با گروه های غیر کمونیست ، از جمله با گروه های جمعیتی که در خارج از کشور زندگی می کنند ، قرار داد .

اما این بدان معنا نیست که چین همیشه موفق به جمع آوری حمایت مورد نظر خود شده است. در عوض ، موارد مختلفی ، از خشم علیه چینی ها در ایجاد جاده های جدید یا انحراف منابع آبی یا ادعای ادعای منابع در دریای جنوب چین ، باعث ایجاد احساسات ضد چین در کشورهای جنوب شرقی آسیا شده است که به طور معمول محتاط هستند (مانند لائوس یا کامبوج) در مورد دعوت به واکنش های چینی.

اما برخی از نگرانی های دیگر مربوط به پروژه زیرساخت های چینی یا طرح کمربند و جاده ممکن است تا حدی اشتباه تشخیص داده شود زیرا کاملا مشخص نیست که آیا چین واقعاً می خواهد همه را جابجا کند نهادها و سازوکارهای ایالات متحده که خود از آن بهره مند شده است یا می خواهد بخشی از مرکزیت خود را در شرق آسیا بدست آورد قبل از اینکه تحت سلطه کشورهای خارجی در قرن 19 و 20 قرار گیرد.

این ما را به عدد می رساند یک نگرانی که ذهن کشورهای غربی و آسیای جنوب شرقی را درگیر خود کرده است: اختلافات دریایی چین. اختلافات را از نقطه مقابل کشور در خط مقدم مهار توسعه طلبی پکن در نظر بگیرید: ویتنام.

چینی ها پس از سرنگونی ویتنام رژیم سرخ خمرها در کامبوج ، مورد حمایت چین ، به ویتنام حمله کردند. این تهاجم دو متحد سابق – چینی ها و ویتنامی ها را در جنگ ویتنام با فرانسوی ها و آمریکایی ها جنگید – وارد جنگ کرد. بعداً هر دو کشور علاقه مشترکی به توسعه اقتصاد خود پس از پایان جنگ سرد پیدا کردند.

اما ، در سال 2014 ، دو سال پس از روی کار آمدن شی ، چین یک دکل نفتی عظیم در آبهای عمیق در آبهای نزدیک به جزایر پاراسل در دریای چین جنوبی. این دکل در آبهایی قرار گرفت که در منطقه اقتصادی انحصاری ویتنام قرار داشت و باعث اعتراضات ضدچینی در ویتنام شد. در نهایت ، چینی ها دکل را برداشتند. ویتنام به یکی از معدود کشورهایی تبدیل شد که قادر به مقاومت در برابر تهاجم چین است.

به همین دلیل است که مجامع دیپلماتیک مانند انجمن ملل جنوب شرقی آسیا (آسه آن) به طور فزاینده ای تحت تأثیر قرار می گیرند ، زیرا بسیاری از کشورها دوره متوسط ​​را ترجیح می دهند مناسب ترین منطقه است ، به جای اینکه آنها مجبور شوند بین ایالات متحده و چین انتخاب کنند. اینکه وزیر امور خارجه چین هفته گذشته برای تعمیق روابط و “ارتقا multi چندجانبه گرایی” پس از امضای مشارکت جدید ایالات متحده با برخی از همان کشورها ، از پنج کشور جنوب شرقی آسیا بازدید کرد ، به این معنی است که همه گیری سرعت حرکت اژدها را کاهش نمی دهد.